دو جهانگرد ایرانی:مشکلات سفر را با مشایی در میان می گذاریم دو رکابزن جهانگرد ایرانی که چهار ماه پیش با شعار "جهانی شایسته کودکان" سفر خود را به کشورهای غربی آفریقا آغاز کردند،به دلیل مشکلات مالی اداری مجبور به بازگشت شدند. | ||
خبرگزاری میراثفرهنگی ـ گردشگری ـ "مجتبی داوری" و "خسرو یوسفی" پس از چهار ماه رکابزنی در قاره آفریقا تلاش میکنند پس از ملاقات با مسوولان دولتی و آگاه کردن ایشان نسبت به آنچه در سفر بر آنها گذشته، سفر خود را پایان برند. این دو دوچرخه سوار در گفتوگوبا میراثخبر به تشریح عملکرد و وضعیت سفر خود در قاره آفریقا پرداختند.
یوسفی و داروی گفتند: « می خواهیم با رییس سازمان میراث فرهنگی و گردشگری دیدار و وی را از مشکلاتی که به عنوان توریست در کشوری دیگر برایمان پیش آمد ، آگاه کنیم.»
این دو گفتند: «پس از دو روز بازداشت در گابن (کشوری در غرب افریقای مرکزی) اتفاقاتی روی داد که ما را مجبور به بازگشت به کامرون کرد اتفاقی که نمی خواهیم در رسانه ها منتشر شود اما میخواهیم آن را با رئیس سازمان میراث فرهنگی و گردشگری و رییس جمهوری آنها را در میان بگذاریم.»
ایندو افزودند: «شروع کار ما از ساحلعاج بود. سفیر ایران در این کشور برنامهها را هماهنگ کرد و کنفرانس خبری و دیدار با وزیر این کشور تنظیم شد که شروع خوبی را برای حرکت ما متصور میکرد.»
به گفته این دو در این کنفرانس خبری که در کل قاره پوشش داده شد زمینه برای ادامه مسیر فراهم شد و در غنا دوستان ایرانی در سفارت بهدلیل حضور ما ترتیب یک مهمانی را دادند.
این دو دوچرخه سوار افزودند :« سفیر ایران در این کشور همچنین از نفوذ خود توانست برای ما روادید کشورهای توگو، بنین و نیجریه را آماده کند.»
یوسفی و داروی ادامه دادند: «ایران در توگو و بنین نمایندگی ندارد و ما کارهای سفر را در این دو کشور خودمان پیشبردیم. در توگو با صلیبسرخ و فعالان حقوق بشر آفریقا ملاقات داشتیم. در بنین و در دانشگاه "پورتونوو" سخنرانی هم داشتیم.»
این دو، آفریقاییها را مردمانی خونگرم معرفی کردند و گفتند: « آفریقایی ها چون میدیدند ما درباره حقوق بشر فعالیت میکنیم هرکاری از دستشان برمیآمد برای ما میکردند. در طول مسیر بین کشورها و شهرهای بزرگ که بیشتر روستا بود برنامه معرفی ایران در کلیسا انجام میگرفت که با استقبال و دعای مردم محلی همراه میشد.»
این دو رکابزن اضافه کردند: «رایزن فرهنگی ایران در نیجریه زحمات زیادی کشید. مهمترین موضوعی که در این کشور برای ما روی داد، وقت گرفتن برای مصاحبه از پرفسور "سویینکا" برنده جایزه نوبل ادبی در سال 2006 بود. این وقت مصاحبه متاسفانه از دست رفت زیرا نامهای از ایران به سفارتخانه کشورمان برای تسریع در دریافت ویزای کشور بعد نیامد تا بار برنامههای ما کاسته شود و ما بتوانیم دیگر برنامههایمان را اجرا کنیم. »
به گفته آنها، این نامه باید از سوی سازمان میراثفرهنگی و گردشگری به وزارت خارجه نوشته میشد تا این وزارتخانه کار را برای دریافت ویزا تسریع میکرد اما این دو به جای مصاحبه با این شخص مجبور به حضور درسفارت کامرون برای دریافت ویزا شدند.
یوسفی و داوری به تشریح وضعیت خود در کامرون پرداخته و توضیح دادند: «در کامرون همه چیز شرایط مطلوبی داشت. ای کاش بتوانیم به فوتبالیستهای کامرونی شاغل در باشگاههای ایران از نزاکت و ادب و میهماننوازی مردم این کشور بگوییم و تشکر کنیم. شرایط در این کشور به نحوی بود که ما احساس میکردیم در کشور خودمان هستیم. صعود به قله کامرون با ارتفاع چهار هزار و 79 متر که بلندترین قله غرب آفریقاست نیز از برنامههای ما در این کشور بود.»
بعد از آن این دو دوچرخهسوار، وارد مرز کشور گابن شدند: «دو روز به دلیل ایرانی بودن بازدداشت شدیم. در این مدت تحت نظارت کامل در اداره مهاجران قرار داشتیم. در بازرسیها و بازپرسیها پیدرپی وسایلی از جمله پول، عکس و داروهایمان را گم کردیم. بعد از آن به همراه یک عده مجرم که در مرز بودند تحویل پلیس کامرون شدیم. با بازگشت به کامرون مجدد شرایط مطلوبی نصیب ما شد. بعد از آن، اتفاقاتی در این کشور رخ داد که نمیخواهیم بگوییم مگر آنکه رییس سازمان میراث فرهنگی و گردشگری نیز از آنها مطلع شود. از طرفی هم علاقهمندیم با "خاتمی" رییس جمهوری پیشین درباره موضوع گفتوگوی تمدنها و شعار خودمان، جهانی شایسته کودکان و اتفاقات روی داده صحبت کنیم.»
این دو گفتند: «بعد از این جریانات ناچار وارد کنگو شدیم.
در این کشور شرایطمان مطلوب بود. اجرای برنامهها در دانشگاه که با استقبال قابل توجه مردم و مسئولان محلی همراه بود. استقبال به حدی بود که این سوآل را در ذهن ما ایجاد میکند که چقدر برای این برنامهها و معرفی ایران باید هزینه شود. در حقیقت این مساله وجود دارد که چرا مسئولان ایرانی از اجرای این برنامهها که بدون هیچ هزینهای انجام گرفت حمایت نکردند؟»
به گفته این دو، خطراتی از جمله مالاریا، ایدز، نبود غذا و شرایط نامساعد مالی و بیماریهای انگلی آن ها را در این سفر تهدید میکرد:« حدود هفت هزار دلار هزینه ما در این سفر بود. در برخی از شهرها حدود 500 تومان برای نان و هزار و 500 تومان برای بطری یک و نیم لیتری آب پرداخت میکردیم. گاهی هم که ناچار به ماندن در هتل بودیم 100 دلار بابت اقامت یک شبه پرداخت میکردیم.»
داوری و یوسفی درباره آینده سفر خود گفتند: «سفر آینده ما - اتمام دوچرخهسواری در افریقا- بستگی به دیدارهای ما با مسوولان کشور دارد. در واقع همان انرژی که برای سفر گذاشتیم برای ملاقات با مسوولان صرف میکنیم تا به نتیجه برسیم. برنامه اصلی حضور در افریقای جنوبی است که حتی ویزای آن نیز آماده است. از این کشور راهی کنیا می شویم و صعود به قله کلیمانجارو را در برنامه داریم. عبور از مصر و سپس ورود به اروپا و در نهایت ژنو ادامه برنامه ماست که با فروش نقاشیهای جمعآوری شده علاوه بر از بین بردن تبلیغات منفی در جوامع بینالمللی پول بهدست آمده را برای درمان بیماری مالاریا در افریقا صرف کنیم.»
این دو با تشکر از کسانی که در این سفر کمکهایی به آنها داشتند، توضیح دادند: «از جمله کسانی که در این حرکت به ما کمک کردند سفارت ایران در ساحل عاج و غنا، ایرانیهایی که در کشورهای افریقایی زندگی می کنند، رییس درمانگاه حلالاحمر ایران در غنا،هلال احمر ایران و بابایی، دبیر سابق کمیته گردشگری ورزشی سازمان میراثفرهنگی و گردشگری بودند. اگر فرض یگیریم این سفر هیچ دستاوردی نداشت دست کم زمینه آشنایی با چنین افرادی را برای ما فراهم کرد.»
این دو علاقهمند هستند تا نظرات مردم را برای بهتر شدن سفر نهایی خود، در آدرس azarbeyg@yahoo.com دریافت کنند.
|